Systemy półek najczęściej opierają się na przęsłach bocznych - pełnych lub w kształcie ram z kantówki, pomiędzy którymi są one osadzone. Takie ustawienie bardziej obciąża stropy. Inny powszechny system to specjalne szyny przykręcane do ścian, na nich w dowolnym rozstawie wsporniki, na których już układa się półki. Ciężar jest tu lepiej rozłożony, no i łatwiej o samodzielne wykonanie.

Formą półki może być także parapet. Zwłaszcza gdy jest drewniany, z ozdobnego kamienia lub przynajmniej starannie pomalowany na kolor ścian lub ram okiennych. No i, rzecz jasna, nie odgrodzony firanką od wnętrza.Również kaszta drukarska - płytka szuflada z mnóstwem przegródek - jest miniregalikiem na różne dekoracyjne drobiazgi: figurki, muszelki, wazoniki. Niekiedy półka już sama w sobie jest ozdobą. W sklepach orientalnych można kupić filigranowe półeczki z sandałowego drewna misternie rzeźbione. Zawieszone szeregiem, jedna tuż przy drugiej, będą wspaniałym ornamentem na białej ścianie.

Z zupełnie innej strefy klimatycznej pochodzą półki wsparte na podpórkach połączonych drążkiem, na który można nanizać firankę. Wówczas półka zawiśnie nad oknem: dobry pomysł do kuchni w stylu skandynawskim. Drugą taką samą półkę można powiesić niżej. Znajdą na niej miejsce np.: kamionki, a na drążku - ściereczka, folia aluminiowa itp. Nieocenione usługi oddaje pojedyncza, prosta półka, umieszczona na wysokości 1,2-1,5 m od podłogi, w sąsiedztwie stołu, biurka czy tapczanu albo w łazience. Główna zaleta to dostępność w zasięgu dłoni leżących na niej rzeczy. Ale liczy się także jako element kompozycji dzielący ścianę na dwie części. Dolną - pod półką, związaną z nami bardziej bezpośrednio, często wykończoną boazerią, kilimem lub inną tkaniną - oraz górną na ozdoby. W łazience nad pólka zainstalujemy lustro, a pod spodem ręczniki.